เวลาในชีวิตประจำวัน

            เวลาของมนุษย์เรานั้น ธรรมชาติได้กำหนดให้มนุษย์ทุกคนมีเวลาเป็นของตัวเองเท่าๆกัน ขึ้นอยู่กับว่าคนๆนั้นจะแบ่งเวลาเป็นหรือเปล่า บางคนมีเวลามาก จนแบ่งเวลาไม่เป็น ทำให้ใช้เวลาไม่คุ้มกับสิ่งที่ต้องเสียไป บางคนก็ใช้เวลาที่มีอยูคุ้มค่ามากจนเกินไป จนไม่มีเวลาเป็นของตัวเอง  แต่บางคนคิดว่าตัวเองแบ่งเวลาเป็น จนลืมไปว่าต้องแบ่งเวลาให้กับตัวเองบ้าง เราควรแบ่งเวลาให้เป็น ทั้งให้กับตัวเองและคนอื่น 

            

              คนเราในปัจจุบันไม่รู้จักคุณค่าของเวลา จนทำให้ตัวเองกลายเป็นคนไม่มีเวลา แต่บางคนกับกลายเป็นว่ามีเวลามากเกินไป จนสามารถนั่งปล่อยเวลาไปเรื่อยๆหายใจทิ้งไปทุกๆนาที ทุกๆชั่วโมง จนเคยชิน แล้วก็ปล่อยมันผ่านไป 

            

              ถ้าคนเราหันมานึกถึงความสำคัญของเวลา คนเราจะรู้ว่า เวลาของแต่ละคนที่มีนั้น แต่ละวันมันไม่ใช่เวลาที่มีมากมายอะไรเลย แต่กลับเป็นเวลาอันสั้น ที่รอแค่เข็มนาฬิกาหมุนรอบตัวมัน เพียงแค่นี้เวลาในหนึ่งวันก็จบลงโดยที่เรายังไม่ทันได้ทำอะไรเลย บางคนเห็นว่ามันมากเลยใช้เวลาเหล่านี้ ใช้กับสิ่งที่ไร้สาระ แทนที่จะเอาเวลาที่มีมาสร้างให้มันเกิดประโยชน์แก่ตัวเอง เช่นอ่านหนังสือ หาแบบทดสอบมาทำ ดูเทคนิคการจำ ดูวิชาที่ต้องสอบ ฯลฯ แต่คนเรากลับมองข้ามสิ่งๆนี้ไป แล้วกลับมาบ่นกันทีหลังว่า เวลามัยน้อยเกินไป ทบทวนไม่ทันหรอก ทั้งที่จริงแล้วเวลาที่สามารถจะทบทวนความรู้หรือบทเรียนต่างๆนั้น มีมาก แต่เรากลับมองข้ามแล้วใช้เวลาเหล่านันไปแบบไม่เกิดประโยชน์

             

              คนเราเกิดมามีเวลาเป็นของตนเอง บางคนมีเวลาน้อย บางคนยังหนุ่ม ยังสาว แต่ถ้าถึงเวลา ของเขาที่ต้องต้องจากไป เขาก็ต้องไป อยากให้คุณลองคิดว่าใน 1 วัน คนเราใช้เวลาหมดไปกับอะไร หมดไปกับเทคโนโลยี หมดไปกับการนอน หมดไปกับกานนั่งเฉยโดยไม่ทำอะไร อย่างนั้นหรอ คุณรู้ไหมว่าคุณค่าของเวลามันมีมากกว่านั้น ถ้าคุณหัดใช้เวลาให้ถูกต้อง รู้จักการแบ่งเวลาเป็นสัดเป็นส่วนได้อย่างดี คุณจะเป็นคนที่ใช้เวลาคุ้มที่สุดคนนึง แต่ถ้าคุณแบ่งเวลาของคุณไปอยู่กับงานมากเกินไป จนไม่มีเวลาพักผ่อนแสดงว่าคุณเอาเวลาของคุณไปให้กับคนๆนึงจนหมด ทำให้คุณกลายเป็นคนไม่มีเวลาของตัวเอง แม้แต่จะพัก

             

              คนเราจะเห็นคุณค่าของเวลาก็ต่อเมื่อ เราสูญเสียสิ่งๆนึงไปแล้ว แล้วเรากลับมานั่งเสียดายว่า เวลาที่ของสิ่งนั้นมันอยู่กับเรา ทำไมเราไม่รักษามัน ไม่เห็นคุณค่าของมันตอนที่สิ่งๆนั้นยังอยู่กับเรา แต่เรากลับมานั่งเสียดายที่หลังว่า"ทำไมเราไม่สนใจ ไม่ดูแลมันให้ดีกว่านี้" เวลาไม่เคยรอใคร ต่อให้คุณมีเงินล้นฟ้า หรือรวมมาจากไหน คุณก็ซื้อเวลาของชีวิตคุณเพิ่มไม่ได้ 

               คนเราคิดว่า จากที่เราเกิดมา กว่ามันจะถึงตอนที่เราหมดลมนั้น คงยังอีกนาน แต่คุณก็คิดผิด บางคนเกิดมาสุขภาพดีทุกอย่าง แต่ก็มาตายจากไปก็มี ถ้ามันถึงเวลายังไงคนเราก็ต้องไป คนเราเกิดมาต้องตายทุกคนไม่มีข้อยกเว้นว่าจะหล่อ จะรวย จะสวย หรือจะมียศ มากมายขนาดไหน สิ่งเหล่านี้ถ้าคุณตายไป คุณก็ไม่สามารถเอามันไปได้ แต่ความดีของคุณที่คุณทำในชีวิตประจำวัน ความขยัน ความเก่ง มันจะยีงคงอยู่กบคุณ มันจะยังคงอยู่ในใจของคนอีกหลายต่อหลายคนที่รู้จักคุณ 

               แต่บางคนที่ไม่รู้จักคุณค่าของเวลาเลย จะมารู้ก็ตอนที่คนในครอบครัว หรือคนใดคนหนึ่งที่คุณรักเขามาก แล้วเขามาจากคุณไป เช่นคุณแม่ของคุณ คุณอาจคิดว่าท่านจะอยู่ดูแลเราตลอด แต่มันไม่ใช่ ในวันที่คุณเติบโตขึ้น ท่านก็เริ่มจะหมดแรง ในขณะที่ท่านให้ความสนใจ ให้ความรักกับคุณ แต่คุณเอาเวลาตอนนั้นไปอยู่กับเพื่อน ไปอยู่กับแฟน เอาเวลาไปนั่งเล่น ไปเที่ยวเล่นกับเพื่อน จนลืมไปว่ามีคนๆนึงที่รอเรากลับบ้านมาหาเขา เขารอเราอยู่ทุกวัน เขาอยากพูดนะว่ามาอยู่กับแม่บ้าง แต่ถ้าเขาพูด เขากลัวว่าคุณจะไม่มความสุข เขาคิดว่าคุณจะไม่ได้ไปดูหนังกับแฟน เค้ากลัวว่าคุณจะว่าเขา คุณอาจจะคิดว่าไปแปปเดียวนะ เดี๋ยวก็กลับมา ยังไงก็เจอแม่ทุกวันอยู่แล้ว แต่อะไรๆมันไม่แน่ไม่นอน ขณะที่คุณมีความสุขกับเวลาของคุณ แม่กำลังเศร้ากับเวลาอันน้อยนิดที่อยากจะอยู่กับลูกของท่านให้นานๆ แต่คุณกลับมองข้ามความรักของคนๆนี้ คุณกลับเอาความรักทั้งหมดไปให้แฟน คุณกลับลืมว่าคนที่รักเรามากที่สุดและพร้อมที่จะตายแทนเราได้นั้นก็คือใคร คนๆนั้นคือ แม่ ของพวกเราทุกคน เราควรใช้เวลาในแต่ละวัน อยู่กับท่านให้มากไ เพราะเราไม่รู้ว่าท่านจะจากเราไปตอนไหน เราไม่รู้ว่าท่านจะอยู่กับเราอีกสักกี่วัน แล้วคุณจะมาเห็นคุณค่าของเวลาก็เมื่อสายไปแล้ว คุณได้แต่นั่งร้องไห้คิดว่า เวลานั้นแทนที่จะอยู่กับท่าน เรากลับเอาเวาลาทุกวันของเราไปให้ใครที่ไหนก็ไม่รู้ แต่มันก็สายไปแล้ว เพราะท่านได้จากเราไปแล้ว

              อธิบายให้เข้าใจว่าเมื่อคนเราเกิดมา ทุกคนอาจจะคิดว่านั้นเป็นการนับ 1 หรือคือจุดเริ่มต้นของชีวิต แต่ในทางกลับกัน การที่คนเราเกิดมันเริ่มขึ้นจาก 100 แล้วค่อยๆลดลงๆๆ ทุกๆวัน ทุกๆนาที โดยที่คุณไม่รู้ตัว จนมันถึงจุดจบของชีวิตคือ 0 คุณไม่สามารร้องขอเวลามาเพิ่มได้ เพราะเวลาของแต่ละคนไม่เท่ากัน เราควรนึกหาวิธีที่จะใช้เวลาทั้งหมดใน ระหว่างที่ชีวิตเรากำลังดำเนินไปจนถึงจุดจบ ว่าใช้อย่างไรให้คุ้มค่ากับการที่เราได้เกิดมาให้มากที่สุด ใช้อย่างไรให้คุณไม่ต้องมานั่งเสียใจว่าคุณได้ปล่อยโอกาศเหล่านั้นให้มันหลุดลอยไปต่อหน้าต่อตาคุณ โดยที่คุณสามารถที่จะคว้ามันมาได้ แต่คุณกลับเลือกที่จะนั่งดูมันผ่านหน้าเราไปหาคนอื่นแทน แทนที่คุณจะเอาเวลาที่เหลืออยู่กับคนที่คุณรักตอนมีชีวิต คุณกลับมองข้ามเวลาเหล่านั้น เพราะอาจคิดว่ายังเหลือเวลาอีกมาก แต่ก็ไม่ใช่เวลาไม่เคยรอใคร สังขารของคนเราก็ไม่แน่นอน เราจึงควรที่จะใช้เวลาให้คุ้มค่ามากๆกับเขา ดีกว่าต้องมานั่งเคาะโลงเพื่อบอกรักเขาเหล่านั้น 

 

                 หวังว่าบทความนี่คงจะทำให้ใครหลายๆคนได้ตระหนักถึงเรื่องคุณค่าของเวลามากขึ้นนะครับ อย่าเสียเวลาให้กับสิ่งที่ไม่จำเป็น แล้วเอาเวลาเหล่านั้นมาใช้ให้คุ้มที่สุดเท่าที่แต่ละคนจะทำได้ แล้วคุณจะได้ไม่มานั่งเสียใจภายหลังครับ